บทคัดย่อ:

บทความชิ้นนี้ต้องการตั้งคำถามต่อภาพถ่ายที่ทุกคนเชื่อว่าภาพถ่ายคือการนำเสนอและถ่ายทอดความเป็นจริงดั่งที่เห็นให้คงอยู่ ตามการรับรู้ด้วยสายตาของผู้ถ่ายภาพหรือผู้คนในภาพถ่าย รวมทั้งยังกล่าวถึงการถ่ายภาพว่าเป็นการลอกเลียนความเป็นจริงด้วยการล้อเลียนออกมาเป็นภาพถ่าย ซึ่งขั้นตอนดังกล่าวไม่ได้แตกต่างจากรูปแบบการสร้างสรรค์งานศิลปะประเภทหนึ่งซึ่งเชื่อว่าศิลปะเกิดจากการลอกเลียนธรรมชาติ

นอกจากนี้ บทความนี้ยังต้องการพิจารณาสถานะของความเป็นศิลปะของภาพถ่าย ด้วยตัวอย่างของภาพถ่ายในในโครงการ “มาจาก (คนละ) กรอบสายตา ; ภาพถ่ายชุมชน สู่การทลายเส้นแบ่งสายตา ระหว่างวัฒนธรรม ชาติพันธุ์ และความเป็นศิลปิน” ด้วยตัวอย่างของภาพถ่ายจากโครงการดังกล่าว ผู้เขียนนำมาสู่ข้อสรุปที่ว่าการถ่ายภาพคือการถ่าย (ทอด) สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ (โดยทอดผ่านความเข้าใจต่อโลก) ออกมาบนความสัมพันธ์ระหว่างมุมมองที่เป็นอัตวิสัยของผู้ถ่ายภาพและรูปภาพซึ่งถ่ายทอดความเป็นจริงเชิงภววิสัย ขั้นตอนทั้งหมดนี้ยังมีผลทำให้ภาพถ่ายเป็นงานศิลป์ตราบเท่าที่การถ่ายภาพยังคงเป็นการบันทึกความเป็นจริงให้ภาพลักษณ์ในกรอบสายตามนุษย์ก่อนที่ถ่าย (ทอด) ออกมาเป็นภาพถ่าย

ABSTRACT:

This article considers the objectivity of photography. The author argues that photography does not represent reality, on the contrary, it imitates reality by reconciling its impression with a photographic feature – this proposal is an extension of the traditional idea of art imitating nature. The author also questions artistic aspects within photography by conceptually elaborating the work from (Different) Horizons of Rockshelter. Linked into this ‘elaboration’ is the conclusive postulation that photography is not only the subjective experience of objective reality, but also an actual work of art itself.